Ένα ελληνικό τοπίο  δίνει σ’ εμάς τους Έλληνες μια αίσθηση ωραιότητας που συνδέεται με μια ανάμνηση γεμάτη από ευτυχίες και δυστυχίες, τόσο ποτισμένη ανθρώπινο αγώνα, που υψώνεται σε μάθημα αυστηρό και δε μπορείς να του ξεφύγεις, γίνεται φωνή και χρέος έχεις να την ακούσεις.

Τα πάντα είναι ζεστά και οικεία στο Παραδείσι της Ρόδου. Το χωριό  βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του νησιού, στη δυτική πλευρά της Ρόδου, δίπλα στο Διεθνές Αεροδρόμιο “Διαγόρας” και έχει συνολική έκταση 893 τ.χλμ., η οποία χαρακτηρίζεται κατά κύριο λόγο πεδινή – ημιορεινή (οι δασικές εκτάσεις καλύπτουν το 39% του εμβαδού του), 12 χλμ. μήκος ακτών. Το τοπίο έχει πολλές εναλλαγές και αντιθέσεις. Περιβόλια διαδέχονται άγονες περιοχές, πλαγιές  με πευκώδη  βλάστηση φιλοξενούν ολόκληρες γειτονιές και παραλίες με βότσαλα συναντούν την θάλασσα.  Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 2.632 κατοίκους.

Κατά την ιταλική κατοχή, το χωριό ονομαζόταν και Βιλανόβα (Villanova)  και ιδρύθηκε απ’ το Γάλλο Μεγάλο Μάγιστρο Ελιόν Βιλνέβ του Τάγματος των Ιπποτών στη δεκαετία του 1330.  Η περιοχή στην οποία έχτισε ο Βιλνέβ το κάστρο του ήταν και παραμένει παραδείσια, γι’ αυτό και ονομαζόταν «Παραδείσιοι Κήποι». Κατά μια άλλη εκδοχή το όνομα του χωριού (“Παράδεισος”) προκύπτει απο τους εντυπωσιακούς κήπους με τα εξωτικά λουλούδια που έφεραν μαζί τους οι Άραβες.

Το κυριότερο ιστορικό γεγονός που σημάδεψε την ιστορία του χωριού, είναι το Αιματηρό Πάσχα του 1919, την εποχή της Ιταλοκρατίας. Τα κυβερνητικά όργανα έχασαν την ψυχραιμία τους και επιτέθηκαν στο πλήθος, με στόχο τον επικεφαλής Παπαλουκά και μια γυναίκα, την Ανθούλα Ζερβού. Στις 7 Απριλίου 1919 όλη την ημέρα του Πάσχα και κατά τη δεύτερη Ανάσταση οι κάτοικοι διαδήλωναν για την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.  Στις συμπλοκές που έγιναν με τους Ιταλούς τραυματίστηκαν 18 Παραδεισιώτες και συνελήφθησαν οι δύο δάσκαλοι, οι οποίοι τελικά απελευθερώθηκαν, μετά τη συνεχιζόμενη αντίδραση των κατοίκων και τα διεθνή δυσμενή θέση της Ιταλίας.

Παραφράζοντας τα λόγια του Μαρσέλ Προύστ  θα καταληγαμε στο  ότι « το δικό μας Παραδείσι δεν είναι ένας χαμένος Παράδεισος. Υπάρχει αποθηκευμένο στη μνήμη μας και μας κάνει να εισπνέουμε έναν άλλον αέρα, έναν αέρα καθαρό και αμόλυντο  σε έναν τόπο που μέχρι και σήμερα παντρεύει το παρεθλόν με το μέλλον».